«Τάγμα. Προσοχή! - Ημερησία Διαταγή Στρατιωτικής Σχολής Ευελπίδων της 29ης Σεπτεμβρίου 1971», ακούστηκε μια βροντερή φωνή. «Ψάρια κλείστε τα μάτια»  ακουγόταν αυστηρές οι φωνές των Τεταρτοετών. Με κλεφτές ματιές όμως όλοι διαπιστώσαμε ότι η βροντερή αυτή φωνή έβγαινε από ένα μικροκαμωμένο νέο 21 ετών, του Αρχηγού της Διοικούσας Τάξεως, αειμνήστου Αποστόλη Κορκίδα.«Τους Ευέλπιδας Ιης …… εγγράφω εις την δύναμιν του Τάγματος Ευελπίδων, παρουσιασθέντας σήμερον, δυνάμει της υπ’ αριθ. Φ.4… διαταγής του Αρχηγείου Στρατού…» Η μεγάλη οικογένεια της τάξεώς μας, της Τάξεως 1975 είχε γεννηθή. Παιδιά είχαν παρουσιασθεί την ημέρα εκείνη στη Σχολή και άρχιζαν μια σταδιοδρομία, γεμάτη περιπέτειες, γεμάτη γνώσεις, όνειρα και ελπίδες.

        Ακολούθησαν οι δύσκολοι μήνες του πρωτοετούς, οι οποίοι φάνηκαν αιώνες. Τόσο δύσκολη ήταν η ζωή στο θάλαμο, ώστε ακόμα και η στρατιωτική εκπαίδευση αποτελούσε ανακούφιση. Αρχιεκπαιδευτής της Τάξεως ο Λοχαγός Παναγιώτης Σταθόπουλος, με βοηθούς τους Υπολοχαγούς Αγουρίδα, Τσάχαλη, Μπριασούλη, αργότερα ο Ηλίας Ανδρεάκος κ.λ.π. Ευχάριστα διαλείμματα αποτελούσαν οι διάφορες εκπαιδευτικές επισκέψεις. Έτσι επισκεφθήκαμε το Μαραθώνα, την Ακρόπολη, τους Δελφούς, το Εθνικό και Αρχαιολογικό Μουσεία, το Ευγενίδειο Πλανητάριο, όπου είχαμε την ευκαιρία να ενημερωθούμε και να αλλάξει η μονοτονία της ζωής μας. Καθημερινή αγωνία ήταν το «δολάριο» και η «λίρα», που στον κώδικά μας φανέρωναν τις απομένουσες ημέρες για τη δική μας ορκωμοσία και των τεταρτοετών, αντίστοιχα.

             Στις 26 Οκτωβρίου, βγήκαν τα αποτελέσματα των εξετάσεων για τις άλλες Σχολές. Αποτέλεσμα, περίπου 40 από τους συμμαθητές μας, έφυγαν, για να ακολουθήσουν άλλη σταδιοδρομία.

             Πόση χαρά και καμάρι δεν δοκιμάσαμε, όταν φορέσαμε για πρώτη φορά τη μπλε στολή! Και πόση μεγαλύτερη χαρά, όταν μαζί με την ορκωμοσία, της 21ης Δεκεμβρίου 1971, ήλθε και η πρώτη άδεια! (στην ιστοσελίδα που ακολουθεί μπορείτε να δείτε σκηνές από την ιστορική για εμάς όλους ημέρα)

http://mam.avarchive.gr/portal/digitalview.jsp?get_ac_id=3373&thid=11386

            Με την επάνοδο, διαπιστώσαμε ότι η ζωή μας, ελάχιστα άλλαξε και επί πλέον, τώρα είχαμε και το μεγάλο προνόμιο να γνωρίσουμε και τα Ανάκτορα του Μπάκιγχαμ, το Πειθαρχείο της Σχολής, το οποίο οι Πρωτοετείς ιδιαίτερα τιμούσαν, κυρίως ως «αναφερόμενοι» και επί πλέον να ξενυχτάμε, μια και αναλάβαμε και καθήκοντα Φρουράς. Μετά το Πάσχα και τη σύντομη άδειά του, άρχισε μια νέα περίοδος, πιο χαλαρή, αφού ήταν το τελευταίο στάδιο, πριν την αποχώρηση των μισητών μας τεταρτοετών. Πόσο άδικο είχαμε! Γιατί εν τω μεταξύ, γνωρίσαμε τους 73ρηδες, οι οποίοι μας φάνηκαν πολύ χειρότεροι και  βρεθήκαμε σε πολύ χειρότερη μοίρα. Η «αποκάλυψη» του ταλέντου της τάξεως 73 έγινε μερικώς το χειμώνα, οπότε η Διοικούσα μας πήγε επίσκεψη στον Όλυμπο και για τα καλά στο θερινό στρατόπεδο.Μετά την ορκωμοσία των νέων Ανθυπολοχαγών της διοικούσης μας, ήλθε η μεγάλη άδεια του καλοκαιριού του 1972, η πρώτη και η τελευταία για την τάξη μας. Αρχηγός μας ήταν τώρα ο Θανάσης Χρήστου.

             Το δεύτερο έτος άρχισε με τους πιο κακούς οιωνούς. Η νέα διοικούσα επέβαλε άλλο ρυθμό στη Σχολή. Οι τριτοετείς στα σκαλάκια και οι δευτεροετείς (εμείς) πίσω από το κλειστό. Τότε είναι που καταλάβαμε πόσο ιερός είναι ο δεσμός με τη Διοικούσα μας τάξη. Τότε τους συγχωρήσαμε τα πάντα (ή σχεδόν τα πάντα) αναγνωρίζοντας ως θεοπρόβλητο το δικαίωμά τους να μας υποβάλουν σε κάθε είδους ταλαιπωρία. Στη Σχολή τότε επικράτησε μία υστερία, σχετικά με τη χρήση της πολιτικής περιβολής. Ο Νίκας, ο διαβόητος Διοικητής Τάγματος, το ανήγαγε σε μέγα ποινικό αδίκημα, υιοθέτησε αρχικά την ποινή της εικοσαήμερης και έπειτα της τριακονθήμερης αυστηρής φυλάκισης και στο τέλος άρχισε να αποβάλλουν Ευέλπιδες από τη Σχολή. Θύμα από την τάξη μας υπήρξε ο συμμαθητής μας Γιώργος Λιοντάκης. Για να καταστείλει το φαινόμενο, το Φεβρουάριο, μετά τις εξετάσεις πρώτου εξαμήνου, ο Νίκας, έκοψε την έξοδο του Σαββάτου. Ένας 73ρης τεταρτοετής, έβγαλε στην αναφορά έναν μικρότερο Εύελπι για πολιτικά. Τότε ο Νίκας για να ανταμείψει την ενέργεια αυτή, ανεκάλεσε την απαγόρευση της σαββατιάτικης εξόδου για τη διοικούσα τάξη!Την επόμενη άνοιξη, ο συμμαθητής μας Ασπιώτης, ο φυσικός αρχηγός μας, για λόγους ανεξάρτητους της θελήσεώς του, και χωρίς να φταίει σε κάτι, διαγράφηκε από τη Σχολή. Επί πλέον μέσα στη χρονιά είχε παραιτηθή και ο Λιάσκας.Την Παρασκευή 1η Ιουνίου 1973, εκθρονίστηκε και τυπικά ο αυτοεξόριστος Βασιλιάς. Διατάχθηκε η αφαίρεση της κορώνας, εκτός βέβαια από τα κουμπιά. Έσπασαν οι κορώνες από τα εθνόσημα, αφαιρέθηκαν από τα διακριτικά των ανωτέρων και ανωτάτων Αξιωματικών και των υπαξιωματικών. Γέμισαν οι διάδρομοι της Σχολής με κορώνες! Αρχικά πόνεσε η ψυχή μας βλέποντας το θέαμα αυτό, γιατί από τη γέννησή μας, μας είχε εντυπωθεί η εσφαλμένη εικόνα ότι το έμβλημα της βασιλείας ήταν και το εθνικό μας σύμβολο! Πολύ γρήγορα το ξεπεράσαμε. Η θερινή μας άδεια, αυτή τη χρονιά ήταν κατά τι μικρότερη, μια και στις 29 Ιουλίου είχε προκηρυχθεί το περιώνυμο «δημοψήφισμα».

             Η Τρίτη χρονιά άρχισε και προχωρούσε πολύ καλά. Πρώτον, απεχώρησε από τη Διοίκηση του Τάγματος ο Νίκας, πηγαίνοντας για εκπαίδευση στο Σχολείο Αμύνης του ΝΑΤΟ, στη Ρώμη. Νέος Διοικητής, ο μέχρι τώρα υποδιοικητής, Γιδάκος Ηλίας. Οι νέοι τεταρτοετείς, της τάξεως 1974, είτε ήταν από άλλη πάστα, είτε καθοδηγούμενοι από έναν προικισμένο Αρχηγό, το Φραγκούλη Φράγκο ή είτε δεν ήθελαν να δημιουργήσουν την ίδια κατάσταση που έζησαν αυτοί την προηγούμενη χρονιά.Παρεμπιπτόντως, θεσπίσθηκαν και τα νέα εθνόσημα, με την αντικατάσταση, της κορώνας, όπου ήταν αυτή, ακόμα και στα κουμπιά, με το ιερό σύμβολο της αναγεννήσεως, του Φοίνικα, το οποίο, δυστυχώς, με τη χρήση του αυτή, έγινε μισητό στη συνείδηση του λαού.Σε διάστημα λιγότερο από δίμηνο, συνέβησαν τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, στα οποία η Σχολή, ευτυχώς, δεν έλαβε μέρος, παρά μόνο από κάποια μέτρα επιφυλακής. Ξημερώνοντας η 25η Νοεμβρίου, κατά τις μία ή δύο η ώρα, μας είπαν να βγούμε στην Πλατεία Ηρώου με πλήρη εξάρτηση και οπλισμό. Με μέτωπο προς το Διοικητήριο, είδαμε περιέργως το Νίκα, που τον ακούσαμε να λέει:«Δικαίως και ορθώς, ο Ιωάννης Καποδίστριας ονόμασε τη Σχολή αυτή Σχολή των Ευελπίδων και όχι ….… ο Γιώργης ο Παπαδόπουλος επρόδωσε την επανάστασιν…»τότε αρχίσαμε για πρώτη φορά να διερωτώμαστε τι γίνεται, τι κάνουμε κ.λ.π. και συνέχισε λέγοντας για μια νέα επανάσταση (αυτή του Ιωαννίδη, που το όνομά του δεν αναφέρθηκε καθόλου), καταλήγοντας, στο αισχρό γεγονός να βάλει τους νεαρούς Ευέλπιδες στο δίλημμα:«όποιος διαφωνεί, να περάσει εις το αριστερόν».Έτσι, άρχισε μια τραγική περίοδος, η οποία θα είχε την τραγική κατάληξη με την τραγωδία της Κύπρου. Τη χρονιά αυτή παραιτήθηκε ο Γιώργος ο Τσελονδρές. Επίσης τη χρονιά αυτή, αποποινικοποιήθηκε το αδίκημα της πολιτικής περιβολής. Οι Ευέλπιδες μπορούσαν να φέρουν πολιτική περιβολή, αρκεί να βγαίνουν από και να μπαίνουν στη Σχολή με τη στολή τους. Περί το Πάσχα, ο Λοχαγός μας ανέλαβε Επιτελής Τάγματος. Αρχιεκπαιδευτής μας ορίσθηκε ο «αδαμάντινος χαρακτήρ» ο Λιάκουρης. Στο θερινό στρατόπεδο, έγινε κάτι περίεργο. Για πρώτη φορά δεν επιτρέψανε στη διοικούσα τάξη (εμάς πια) το σέηκερ, το ραδιόφωνο και το μουστάκι. Αποτέλεσμα ήταν να μην τραγουδάμε όταν βαδίζαμε σαν τμήμα(στάση δηλαδή, σύμφωνα με το Στρατιωτικό Ποινικό Κώδικα). Αυτό εξόργισε τους Αξιωματικούς και μέχρι τώρα απορούμε πώς το κάναμε αυτό. Οι επιλοχίες τιμωρήθηκαν, τίποτε. Τότε παρακολουθήσαμε και το παγκόσμιο κύπελλο ποδοσφαίρου στη Γερμανία. Το πρώτο που αναμεταδόθηκε 100% τηλεοπτικά. Είδαμε μια μεγάλη Ολλανδία, ένα σύνολο από το μέλλον, να κάνει σκόνη οποιαδήποτε ομάδα μπροστά της, συμπεριλαμβανομένης και της Βραζιλίας, πλην της Γερμανίας, από την οποία έχασε το κύπελλο στον τελικό. Από την άλλη μεριά είδαμε μια απίθανή Πολωνία, να διαλύει την Ιταλία στον προημιτελικό. Κι αυτή αποκλείσθηκε στον ημιτελικό από τη Γερμανία.Στις 20 Ιουλίου 1974, γεμάτοι χαρά πήραμε τα μπλε λεωφορεία για τη επιστροφή μας στη Σχολή. Ορκωμοσία Ανθυπολοχαγών και θερινή άδεια, ήταν τόσο κοντά. Στην Ελευσίνα, μας πέρασε ένα λεωφορείο από τα δικά μας. Ο Αμπόνης αλαλόφωνος προσπαθούσε να μας δώσει να καταλάβουμε ότι οι Τούρκοι έκαναν απόβαση στην Κύπρο. Στη Μάρνη, μπροστά από το Μουσείο, τραγουδούσαμε εμβατήρια και πλήθος λαού και φοιτητών μας χειροκροτούσαν.Φθάσαμε στη Σχολή. Παραδώσαμε αντίσκηνα και όλα τα του θερινού Στρατοπέδου. Η κατάσταση από την Κύπρο φαίνονταν στην αρχή καλή, αργότερα, όταν ερχόταν τα αληθινά νέα… καταλάβαμε ότι κάτι δεν πάει καλά.Αργότερα, το βράδυ, αφού οι τεταρτοετείς, που είχαν χωρισθεί από το τάγμα, ενσωματώθηκαν και πάλι στους Λόχους. Σχεδόν όλη τη νύχτα προσπαθούσαμε να παραλάβουμε είδη θερινού Στρατοπέδου και μεταφερθήκαμε στην περιοχή της Νέας Μάκρης, για διασπορά. Θα ήταν περίπου 4 το πρωΐ (δεν ίσχυε ακόμη η θερινή ώρα), όταν αποκαμωμένοι ρίξαμε οι περισσότεροι το αντίσκηνο κάτω και κοιμηθήκαμε. Όταν μας ξύπνησαν, ο ήλιος ήταν ψηλά, κατά τις 8 η ώρα. Άρχισε μια πραγματική περίοδος στρατοπέδευσης, χωρίς εστιατόρια, βρύσες, πλυντήρια, κ.λ.π. Η υδροφόρα έπαιζε το ρόλο πλυντηρίου τόσο για το σώμα, όσο και για τα σκεύη. Σε δυο μέρες μας πήγαν για λουτρό στα ΚΑΟΑ για μπάνιο.Αξιωματικοί του Τάγματος άρχισαν να φεύγουν με ΦΠ για την Κύπρο. Ο Κύπριος τεταρτοετής Πενταράς ήθελε να φύγει για την Κύπρο και δεν τον αφήνανε. Το βράδυ της τρίτης μέρας, τα αυτοκίνητα στη λεωφόρο Μαραθώνα κορνάρανε επίμονα, πανηγυρικά. Τρέξαμε στους προνομιούχους που είχαν ραδιόφωνο και μάθαμε ότι ανέλαβε πολιτική κυβέρνηση υπό τον Καραμανλή, ο οποίος θα ‘ρχόταν από το Παρίσι.Την έκτη μέρα, επιστρέψαμε στη Σχολή, όπου γίναμε τεταρτοετείς και την άλλη μέρα ορκίστηκε η τάξη 1974. Όμως, δεν φύγαμε για άδεια. Παραμείναμε στη Σχολή εν αναμονή των γεγονότων. Για να περνάει ο χρόνος, άρχισε μια εκπαίδευση. Οπλομηχανήματα στο αλσύλιο, μαθήματα τοπογραφίας από Αξιωματικούς της Γεωγραφικής κ.λ.π. Περί το τέλος Αυγούστου, ήλθε το πολυπόθητο μαντάτο. Πήραμε 13 ημέρες άδεια μόνο, γιατί εκτός από το κακό του Κυπριακού, εκείνη τη χρονιά οι πρωτοετείς μας θα παρουσιαζόνταν νωρίς, το πρώτο δεκαήμερο του Σεπτεμβρίου. Α! να μην ξεχνάμε. Αλλάξαμε πάλι εθνόσημο. Σπάσαμε τους Φοίνικες και ξαναγυρίσαμε σ’ αυτό του 1973, όταν είχαμε σπάσει τις κορώνες.

            Έτσι μ’ αυτές τις τραγικές συνθήκες, μπήκαμε στην τελευταία χρονιά. Αρχηγός μας πια ο Νιόνιος Θεοδωρίτσης. Αρχιεκπαιδευτής μας ο Λοχαγός Πετρινός. Τους πρώτους μήνες ο Χρήστου παρουσίασε προβλήματα υγείας, με νοσοκομεία κ.λ.π. μέχρι που έφυγε. Τότε καθιερώθηκε η στολή 8β, για ανεπίσημες εμφανίσεις έξω από τη Σχολή, χωρίς να καταργηθή η τύπου Β. Νέος Διοικητής Τάγματος ο «ψηλός» Αντισυνταγματάρχης Παπαστάθης Αθανάσιος. Αυτός προέβη σε μια σειρά ενεργειών, διαφορετικών από τα μέχρι τώρα καθιερωμένα, άλλοτε προς το καλύτερο, άλλοτε προς το χειρότερο, όπως: Ένοπλη αναφορά Τάγματος κάθε εβδομάδα. Οι πρωτοετείς δεν φορούσαν στολή Τβ, αλλά φαιοπράσινη. Μετά την άδεια των Χριστουγέννων επετράπη στους τεταρτοετείς το μουστάκι. Αφορμή υπήρξε η συνειδητή αμέλεια του Σταθόπουλου να ξυρίσει το μουστάκι του σε πολλές παρατηρήσεις του Υπολοχαγού Ξηρού. Μετά τις εξετάσεις α΄ εξαμήνου, άρχισε εντατική εκπαίδευση Ευελπίδων όλων των τάξεων. Καταργήθηκε η απογευματινή μελέτη και σωματική αγωγή και αντ’ αυτών γινόταν οπλασκία. Επί πλέον καθιερώθηκε έξοδος τις Τετάρτες για την Τετάρτη τάξη και μίνι χορός τις Τετάρτης εκ περιτροπής για κάθε Λόχο. Στις 17 Νοεμβρίου 1974 είχαμε εκλογές και στις 8 Δεκεμβρίου δημοψήφισμα στο οποίο, ψηφίσθηκε αβασίλευτη Δημοκρατία. Αποτέλεσμα ήταν να έχουμε το καινούριο εθνόσημο, αυτό που ισχύει μέχρι σήμερα.Λίγο πριν τη λήξη της εκπαιδεύσεώς μας, αποχώρησε ο Δημήτρης Μούρμουρας και λίγο πριν την ορκωμοσία μας ο Γιάννης Ξενάκης.

           Στις 26 Ιουλίου 1975, ορκιστήκαμε Ανθυπολοχαγοί. Μετά την εικοσαήμερη άδεια, εκπαιδευτήκαμε στη ΣΕΟΕΔ και περί το τέλος Αυγούστου, παρουσιαστήκαμε στις Σχολές εφαρμογής Όπλων και Σωμάτων, όπου εκπαιδευτήκαμε μέχρι τις αρχές Απριλίου του 1976.

              Με την πάροδο των ετών ήρθαν οι βαθμοί με τις αντίστοιχες προαγωγές:

• Αύγουστο του 1978 προαχθήκαμε στο βαθμό του Υπολοχαγού.
• Αύγουστο του 1982 προαχθήκαμε στο βαθμό του Λοχαγού.
• Αύγουστο του 1987, προαχθήκαμε στο βαθμό του Ταγματάρχη.
• Μάρτιο του 1992, προαχθήκαμε στο βαθμό του Αντισυνταγματάρχη.
• Το Μάρτιο του 1999, άρχισε η προαγωγή των συμμαθητών μας στο βαθμό του Συνταγματάρχη και ολοκληρώθηκε το 2000.
• Το Μάρτιο του 2003, άρχισε η προαγωγή των συμμαθητών μας στο βαθμό του Ταξιάρχου.
• Το Μάρτιο του 2005, άρχισε η προαγωγή των συμμαθητών μας στο βαθμό του Υποστρατήγου.
• Το Μάρτιο του 2008, επτά(7) συμμαθητές μας αξιώθηκαν να προαχθούν στο βαθμό του Αντιστρατήγου, με περαιτέρω παραμονή  στο βαθμό , όπως παρακάτω: 
•   Aντγος  ( ΠΖ )   Ιωάννης   Γιαμπουράς  ,   αποστρ.  2009  ( ΣΕΘΑ )
•   Αντγος  ( ΠΒ )   Γεώργιος   Βέζος ,             αποστρ.  2009  (  Α'Υ/ΓΕΣ )
•   Αντγος  ( ΠΖ )   Γεώργιος  Ταμουρίδης,    αποστρ.  2010  ( Α'Υ/ΓΕΣ )
•   Αντγος  ( ΠΒ )   Ιωάννης   Κολέτσος,         αποστρ.  2010  ( ΑΣΔΥΣ )
•   Αντγος  ( ΠΒ )   Κων/νος  Κατής ,               αποστρ.  2010  ( Α' ΣΣ )
•   Αντγος  ( ΠΖ)    Σπυρίδων  Παπαδάκης,    αποστρ.  ΜΑΡ 2011  ( 1η ΣΤΡΑΤΙΑ )   
•   Αντγος  ( ΜΧ )   Δημήτριος  Λυμπέρης,     αποστρ.  ΝΟΕ 2011  ( Β' Υ/ΓΕΣ - ΓΕΠΣ )

             Όμως εκτός από τα ευχάριστα των προαγωγών μας περίμεναν στο διάβα μας και δυσάρεστα γεγονότα. Από τα πρώτα βήματα της καριέρας μας έφυγαν από κοντά μας μερικοί από τους αγαπημένους συμμαθητές μας.    Στις 26 Ιανουαρίου 1976, ακριβώς έξη μήνες μετά την ορκωμοσία μας, σε τραγικό τροχαίο δυστύχημα χάσαμε τους συμμαθητές μας του Μηχανικού Κωνσταντίνο Τζαρδή και Μανώλη Μουστάκη, ενώ τραυματίσθηκε ο Θεόδωρος Γιαννικάκης .     Στις 23 Φεβρουαρίου 1978, σκοτώθηκε σε ναρκοπέδιο του Έβρου ο Σπυριδόπουλος Μιλτιάδης.     Αρχές του 1983, πέθανε ο Στέργιος Ιωάννου, χτυπημένος από τη «σκλήρυνση κατά πλάκας».      Το 1995, πέθανε από την επάρατη νόσο ο Βασίλης Στεφανόπουλος.     Το 2003 πέθανε ο Δήμος Δοντάς και ο Μανώλης Σουβατζόγλου.         Το 2004 πέθανε ο Δημήτρης  Παπαποστόλου  και  το  2005   ο Γιάννης Ντίας.        Το 2006 ο Γιώργος Λάντζος, το 2007 ο Δημήτρης Μακρίδης και το 2009 ο Λάμπρος  Πασσάς.      To  2013  πέθανε  ο Θανάσης  Χρήστου  και  το  2014  Στάθης  Πολυχρονόπουλος.      Το 2015  πέθανε  ο Τάσος  Κανελλόπουλος , το  2016  ο  Μανώλης  Κατσαμάς  και  το  2019  ο Τάσος   Θωμαΐδης.     Στον  πρώτο  μήνα του  2020   απεβίωσαν  οι  συμμαθητές  Δημήτρης  Φείδας  και  Γιώργος  Φιλοθόδωρος, και  στη συνέχεια  το μήνα Απρίλιο  απεβίωσε ο Αντώνης  Κοντονικολάου.    Τον  ΙΑΝ 2022  μας  έφυγε  ο   Νίκος  Σουπιώνης. 

           Μετά την αποστρατεία μεγάλου αριθμού συμμαθητών μας άρχισε να ωριμάζει η σκέψη για την ίδρυση Συνδέσμου αποστράτων και έτσι την 27η Ιανουαρίου 2007, ιδρύθηκε ο Σύνδεσμος Αποστράτων Αξιωματικών, Αποφοίτων Στρατιωτικής Σχολής Ευελπίδων, Τάξεως 1975 ( ΣΑΑΑ  ΣΣΕ 1975 ), με  Ιδρυτικό  Καταστατικό  υπογεγραμμένο  από  31  μέλη και εγκριθέν  με την  Υπ' Αριθμ.3268/2007  Απόφαση  του  Μονομελούς  Πρωτοδικείου  Αθηνών.